11 april was het precies een jaar geleden dat ik de stoute schoenen aantrok– en Rhebella inschreef bij de Kamer van Koophandel. De eerste stap naar een eigen business was gezet. HOERAAA

Een hele stap– i.p.v support kreeg ik allerlei (ongevraagde) adviezen om het vooral toch níet te doen.. Ik was immers niet gezond (wao– waar ik een levenlang recht op heb) en men zag overal apen en beren op de weg. O ja– en mijn leeftijd.. 50 plus.. ?
Dat kon ik tot op zekere hoogte ook goed begrijpen. Maar waarom zag men geen kansen..?!

Ik was al vaker met UWV in gesprek geweest om mijn plannen (mijn hobby naar een volgend niveau te tillen) te bespreken. Nu zou je misschien denken dat ze je met open armen ontvangen– je neemt immers het initiatief om zélf iets te starten– een opstap te maken om je vooral los te wurmen van de knellende beperkingen, die een uitkering (het woord alleen al..) ook met zich meebrengt.

Begrijp me goed– ik ben enorm dankbaar en blij dat deze financiële voorziening bestaat..! Toch krijg je tegelijkertijd met het ontvangen van de uitkering, te maken met allerlei opgeplakte etiketten en een stukje “vrijheidsberoving” (zucht..).

Omdat ik bij UWV in de gaten kreeg dat de deur niet echt voor mij openstond (dossier levenslang arbeidsongeschikt = geen geld beschikbaar voor arbeidsdeskundige– help>> maar zonder overleg mág je geen stappen ondernemen) kwam ik uiteindelijk op het idee om naar het open spreekuur te gaan voor UWV werk!

Een lang verhaal kort– UWV WERK was totaal niet voorbereid op een “WAO-er” die de stoute schoenen aantrekt om de arbeidsmarkt opnieuw te betreden. Zoveel zorgvuldig uitgedachte balie’s met allen hun specialisme, mijn melding bracht hen van hun stuk. Ik paste absoluut niet in hun zorgvuldig gestructureerde systeem… Het voelde als water naar de zee dragen..

Terug naar 11 april 2019– de inschrijving bij Kamer van Koophandel.
De medewerkster vraagt mij van waaruit ik de onderneming ga starten.
Vanuit een WAO-uitkering is mijn antwoord. Of UWV daar weet van heeft..?
Nou– deels is mijn antwoord. Gezien de tergend langzame communicatie en de ontdekking van hoe het systeem écht in elkaar zit– had ik (weloverwogen) besloten om niet opnieuw contact op te nemen met UWV.

De medewerkster keek mij met grote ogen aan– dan kan uw uitkering per direct gestopt worden– gaf ze resoluut als antwoord.
Pfff.. haar radicale manier van optreden deed mij direct een rode blos naar de wangen stijgen… Even maakte een lichte paniek zich van mij meester.
Toch voelde ik intuïtief heel sterk aan dat de weg terug naar UWV.., niet de juiste was. Schrijf mij maar in– zei ik dapper.

UWV schreef ik– na de inschrijving– een keurig bericht waarin ik mijn nieuwe stappen uit de doeken deed. Een week na deze melding– viel er een bericht op de voordeurmat.
Opnieuw die warme rode blos.. en het gevoel van lichte paniek..!
Wat als… daar moest je toch vooral niet aan denken.

Gelukkig..!! ? men (UWV) was akkoord ? ? Wat een enorme opluchting..!

Dit was een grote stap terug in de tijd. Superblij dat ik deze stap gezet heb.

Omdat er iets te vieren valt ?– verloot ik armbandjes van (oa luipaard) Jaspis.

Vindt je dit een leuke actie en spreken de sieraden van Rhebella je aan?
Volg Rhebella dan op

https://www.instagram.com/rhebella11/ en/of
http://www.facebook.com/rhebella.uniekesieraden.handgemaakt

De armbandjes verloot ik per 2.
Eéntje voor jezelf én één om weg te geven.
Want.. geluk .. geef je door ?

A.s vrijdag maak ik bekend wie de armbanden ontvangen mag.